Chomik syryjski

Chomik syryjski (Mesocricetus auratus) – gatunek chomika żyjący dziko, a także hodowany jako zwierzę domowe
Ciało chomika syryjskiego jest walcowate, osiąga długość 15 – 18cm i wagę 80 – 150g. Ogon osiąga rozmiary 1,2 – 2cm. Nogi ma krótkie, silne i przystosowane do długich biegów. Łapy są nieowłosione, przednie mają 4 wykształcone palce, kciuk jest zredukowany do małego wyrostka. Tylne łapy mają 5 palców i wyposażone są w zgrubienia na podeszwach ułatwiające wspinanie się. Chomiki posiadają krótkie nieowłosione ogony, swym kształtem zbliżone do ogona niedźwiedzia. Charakterystyczną cechą są torby policzkowe, służące przede wszystkim do gromadzenia i transportu pokarmu. Chomik może ich użyć także do przenoszenia młodych i, gdy wypełni je powietrzem, do utrzymania się na wodzie. Chomiki oznaczają terytorium za pomocą gruczołów zapachowych, u chomika syryjskiego położone są one na bokach ciała w pobliżu tylnych odnóży. Chomiki maja duże wypukłe oczy, charakterystyczne dla zwierząt aktywnych o zmierzchu i nocą. W dzień nie widzą zbyt ostro. Podczas poszukiwania pożywienia posługują się świetnym węchem, który służy im także do oceny jakości pokarmu. Chomiki mają bardzo dobry słuch. Słyszenie ułatwiają duże i dobrze rozwinięte małżowiny uszne, które podczas snu zwierzę kuli i przyciska, aby ciasno przylegały do głowy. Chomikowi w orientacji pomagają wibrysy – długie wąsy czuciowe. Chomiki, jak wszystkie gryzonie, posiadają bezkorzeniowe, stale rosnące siekacze. Chomik wykonuje około 75 na minutę, a temperatura jego ciała osiąga 36,3 – 37,5°C.
Istnieje bardzo dużo odmian barwnych chomika syryjskiego: złota, zbliżona do naturalnej, beżowa, kremowa, biała, popielata, srebrna oraz srokata. Zdarzają się też chomiki albinotyczne, o białej sierści i czerwonych oczach. Chomiki odmiany angorskiej posiadają długie miękkie i gładkie włosy, a chomiki jedwabiste mają krótkowłose, lśniące futro.

Chomik Campbella

Chomik Campbella (Phodopus sungorus campbelli) – krutkoogonowy chomik karłowaty. Wschodni podgatunek chomika dżungarskiego żyje na stepach i terenach półpustynnych. Piaskowy odcień jego futra zlewa się z otoczeniem. Ma podobnie jak chomik dżungarski czarną pręgę biegnącą wzdłuż grzbietu, nie posiada bocznych plam. W zimie odcień jego futra pozostaje niezmienny. Łapy są owłosione.

 

chomik chiński

CHOMIK CHIŃSKI:

Długość ciała(wraz z ogonem): 12cm

Ciężar ciała 28-46 g

Temperatura pokojowa

Pokarm roślinny z niewielkim dodatkiem zwierzęcego

Polecany dla zaawansowanych

Aktywność dzienna

Długość życia w niewoli: 2-3 lata

Chomik chiński jest mniejszy o połowę od młodego chomika europejskiego. Na grzbiecie można dostrzec czarną oręgę biegnącą wzdłuż kręgosłupa. Gdyby nie to, że przedstawiciel tej rasy posiada ogon długości około 2cm i główka jest o kształtach głowy myszy byłby mylony z chomikiem dżungarskim.

Łatwo się oswaja i przywiązuje do otoczenia, wyróżnia się również tym, że aktywny jest w godzinach dziennych. Jest bardzo kruchy, dlatego nadaje się dla zaawansowanych hodowców, bowiem początkujący może go nieumyślnie skrzywdzić.

 

Zbrojnik niebieski

Zbrojnik niebieski, wąsacz niebieski (Ancistrus dolichopterus) – gatunek słodkowodnej ryby z rodziny zbrojnikowatych. Glonojad, hodowany w akwariach. Jedna z najbardziej popularnych ryb zbrojnikowatych. W katalogach akwarystycznych oznaczana symbolem L183. Często mylona z A. hoplogenys^[2].

Występowanie

Gatunek szeroko rozprzestrzeniony w wodach Brazylii i Gujany – w dorzeczu górnej i środkowej Amazonki^[2].

Morfologia

Budowa typowa dla zbrojników. Dość duża głowa, szerokie płetwy piersiowe i brzuszne. Płetwa grzbietowa wysoka. Podstawowym kolorem jest brązowy, szary lub czarny. Całe ciało łącznie z płetwami pokryte jasnymi, nierównomiernymi cętkami. Dymorfizm płciowy: dorosłe samce mają na pysku narośla w formie wąsików (stąd nazwa wąsacz).

Zbrojnik niebieski osiąga do 13 cm długości^[3].

Biologia

Aktywny o zmroku, w dzień chowa się w swojej kryjówce. Gatunek jajorodny, rozmnaża się również w niewoli. Ikry i narybku pilnuje samiec^[3]. Jest rybą stosunkowo spokojną, jedynie wobec innych zbrojników potrafi być agresywny.

Warunki w akwarium

W wystroju akwarium zaleca się umieszczenie korzeni, kamieni, grubych kawałków bambusa lub rurek, które służą mu za kryjówki. Jest dość odporny na zmiany składu chemicznego wody.

Pokarm

Pokarm pobierany jest z dna. Zbrojnik odżywia się glonami i leżącymi na dnie resztkami pokarmów. Należy dokarmiać go warzywami^[3] – parzoną sałatą, skrawkami gotowanej marchwi, parzonymi płatkami owsianymi, suchymi pokarmami np. w tabletkach, jak i mięsem rybim.

 

Buszowiec ostropyski

Buszowiec ostropyski (Ctenopoma acutirostre) – gatunek ryby z rodziny łaźcowatych, rodzaju Ctenopoma. Jest to ryba hodowlana.

Występowanie

Buszowiec ostropyski żyje w wodach dorzecza rzeki Konga.

Pożywianie

Buszowiec ostropyski żywi się różnymi pokarmami.

Warunki hodowlane

Parametry wody nie są istotne jeśli jej ogólna jakość jest dobra. Optimum termiczne w akwarium to ok. 25 °C.

 

Bojownik wspaniały

Bojownik wspaniały, bojownik syjamski (Betta splendens) – gatunek słodkowodnej ryby labiryntowej z rodziny guramiowatych. Bywa hodowany w akwariach

aksonomia

Łacińskie określenie Betta, które określa rodzaj pochodzi od jawajskiej nazwy „Wader bettah„. Na to określenie mają wpływ walki jakie staczają samce pomiędzy sobą. Drugie słowo – „splendens” określa gatunek i pochodzi z języka łacińskiego od słowa „splendidus” – wspaniały^[4]

Pierwsze egzemplarze tego gatunku pojawiły się w Europie pod koniec XIX wieku, prawdopodobnie w roku 1874, sprowadzone przez Francuza Carboniera, jednakże jako początek uwzględnia się inną datę – 1892. Wówczas to pojawiły się we Francji, do której trafiły z podległej jej kolonii na Półwyspie Indochińskim. Następnie poznano je w Rosji (Moskwa) i w Niemczech (Berlin). Pierwsze egzemplarze sprowadzone były wówczas pod inną nazwą Betta pugnax (Cantor, 1849). Dopiero badania nad tym gatunkiem przeprowadzone w 1909 przez Charlesa Regana doprowadziły do nadania temu gatunkowi nowej nazwy używanej i uznawanej do dziś Betta splendens.

NomenklaturaW Polsce brak jest opracowania, na wzór Międzynarodowego Kodeksu Nomenklatury Zoologicznej polskiego kodeksu pozwalającego na określenie nazwy zwyczajowej jako nazwy obowiązującej. Ogólnie przyjmuje się, że nazwą zwyczajową jest najstarsza nazwa opublikowana w polskiej bibliografii.

W przypadku gatunku Betta splendens tą nazwą jest bojownik wspaniały. Pod tą nazwą ukazała się w publikacja w roku 1970. ^[5]. Pierwszą publikacją innej nazwy bojownik syjamski jest tłumaczona na j.polski publikacja z roku 1973 ^[6], oraz Mały słownik zoologiczny, Wiedzy Powszechnej, również z roku 1973

 

Akita

Akita (jap. 秋田犬 – akita inu; z jap. inu – pies) – rasa psa zaliczana do grupy szpiców i psów pierwotnych, wyhodowana w Japonii, pierwotnie do walk psów, później użytkowana również do polowań. Współcześnie pełni funkcje psa stróżująco-obronnego oraz psa-towarzysza. Są to największe psy spośród ras japońskich.

Rys historyczny

Nazwa rasy pochodzi od prefektury Akita w północnej części Japonii. Akita to rasa myśliwskich szpiców japońskich, przeznaczona pierwotnie do walk psów i do polowania na grubą zwierzynę – dzika, jelenia i czarnego niedźwiedzia oraz do ciągnięcia ciężkich ładunków. Przodkowie tej rasy przybyli do Japonii z pierwszą falą imigrantów zwanych Ainu oraz z kolejnymi osadnikami – poczynając od około 15 000 lat p.n.e. po 300 lat p.n.e.. Były to m.in. zwierzęta w typie psa torfowego pochodzącego z kontynentu, a rozpowszechnionego w neolicie. Za bezpośredniego praprzodka japońskich szpiców uznaje się nieistniejącego dzisiaj nippona inu, który był znacznie mniejszy w porównaniu do współczesnego akita inu.

Akity istniały na Wyspach Japońskich 5000 lat temu i towarzyszyły samurajom. Zajmują stałe miejsce w japońskiej mitologii. W japońskiej literaturze akita jest rasą starą i rodzimą, z posiadaniem której wiązały się określone wierzenia. Psy te cieszyły się wielkim poważaniem i stanowiły dużą wartość.

Następne stulecia, obfitujące w wojny, a później i II wojna światowa drastycznie przetrzebiły pogłowie tej rasy. Dopiero powstanie silnego ruchu na rzecz zachowania kulturowej tradycji Japonii przyniosło renesans rasy. Japońskie Ministerstwo Wychowania w 1931 r. uznało rasę akita inu za dziedzictwo kulturowe i przyznało dotacje rządowe dla hodowli tych psów.

Japoński wzorzec rasy pochodzi z 1938 roku. Postanowiono, by w hodowli unikać psów szczególnie masywnych, których wygląd sugerował domieszkę krwi molosów, wprowadzoną na przełomie wieków dla uzyskania psów najlepiej nadających się do walk.

Klasyfikacja

W klasyfikacji FCI rasa ta została zaliczona do grupy 5 – Szpice i psy w typie pierwotnym, w sekcji 5 – Szpice azjatyckie i rasy pokrewne^[2]. Nie podlega próbom pracy^[1] (do uzyskania praw hodowlanych lub championatu międzynarodowego nie są wymagane wyniki konkursów lub zawodów). Ostatnie zmiany we wzorcu pochodzą z dnia 13 marca 2001 r.

Zgodnie z klasyfikacją amerykańską, należy do grupy psów pracujących^[3].

 

 

Dog niemiecki

 pochodzi od pradawnych psów używanych przez plemiona germańskie do polowań na dziki i niedźwiedzie. W późniejszych czasach były psami tylko dla książąt. W XIX wieku także dla zamożniejszych mieszczan.

Dog niemiecki to duży, umięśniony pies (wysokość co najmniej 80 cm), mimo to jest łagodny, jeżeli dobrze się go wychowa. Potrzebuje dużo miejsca i dużo ruchu.

Chihuahua

Chihuahua – jedna z ras psów, należąca według klasyfikacji FCI do grupy psów do towarzystwa, zaklasyfikowana do sekcji chihuahua, nie podlegająca próbom pracy. Istnieją dwie odmiany tej rasy: chihuahua krótkowłosy i chihuahua długowłosy. Zgodnie z klasyfikacją amerykańską, należy do grupy psów ozdobnych i do towarzystwa^[1]. Typ wilkowaty^[2].

Rys historyczny

Rasa ta to potomkowie starożytnych, podobnych, ale nieco większych psów żyjących na dworach azteckich władców, znanych jako Techichi. Najstarsza rasa w Ameryce Północnej. Nazwa tej rasy psów pochodzi od miejscowości i stanu w Meksyku.

Wygląd

Budowa

Mały pies o krępej, zwartej i silnej budowie, format sylwetki zbliżony do kwadratu. Charakterystyczną cechą rasy jest jabłkowata głowa z nie zarośniętym ciemiączkiem. Uszy są duże. Ogon jest noszony sztywno i prosto. Oczy szeroko rozstawione i żuchwa lekko wysunięta do przodu.

Szata i umaszczenie

Umaszczenie jest różnorodne, najczęściej występujące jednak płowe, czekoladowe, białe, piaskowe, srebrzystopłowe, srebrzystoszare, czarne, czarne podpalane, biało-brązowe i płowe pręgowane.

Przy czarnym kolorze psa widać na dole szyi biały krawacik i nieco brązowe skarpetki u nóg.

Zdrowie i pielęgnacja

Jedną z widocznych cech tej rasy psów jest charakterystyczne drżenie ciała, które występuje zarówno u odmiany długo jak i krótkowłosej, mimo że psy te nie wykazują większych tendencji do przeziębień niż inne rasy psów^[3].

Pielęgnacja szaty długowłosego chihuahua wymaga regularnego czesania. Ważna jest profilaktyka okulistyczna (ma także znaczenie kosmetyczne – zakraplanie odpowiednich preparatów zapobiega powstawaniu „śladów łez”) i dentystyczna.

Z powodu ich niewielkich rozmiarów wymagają opieki zarówno ze strony właścicieli, jak i specjalistów weterynarii, zwłaszcza z zakresu położnictwa. Mają genetyczne skłonności do anomalii neurologicznych jak i anatomicznych (zwichnięcie rzepki)^{[potrzebne źródło]}, potrzeby ruchowe muszą zrealizować podczas częstych spacerów.

 

Buldog francuski

Wygląd

Pies o małej, krępej i muskularnej sylwetce. Ma szeroką, kwadratową głowę o dużych, stojących uszach. Ogon krótki.

 

Umaszczenie i sierść

Płowa, pręgowana lub nie, ze średnią lub dużą ilością bieli. Wszystkie odcienie barwy płowej są dopuszczalne, od czerwonego do jasnobrązowego (kawa z mlekiem). Psy całkowicie białe klasyfikuje się jako „płowe z dużą ilością bieli”. Włos krótki, gładki, przylegający i miękki.

Zachowanie i charakter

Buldog francuski jest to pies łagodny i towarzyski. Nazwa buldog jest jedynie konsekwencją pochodzenia rasy od buldoga angielskiego, który początkowo był rosłym i dobrze zbudowanym psem, używanym do walk. Jest skłonny do alergii pokarmowych. Przywiązuje się silnie do właściciela, akceptuje łatwo inne zwierzęta w swoim otoczeniu.